Autopech in the middle of nowhere in Cuba; wat doe je dan?

Autopecht tijdens onze studiereis in Cuba

Tijdens onze studiereis in Cuba hadden we een fijne huurauto mee. Bij vertrek checkten we bij de verhuurmaatschappij hoe de wegen onderweg zouden zijn, met name naar aanleiding van tropische storm Alberto. We zouden nergens last van hebben..

Een beetje onwennig vertrokken we en kwamen we aan op onze eerste bestemming. Ons autootje reed prima en bracht ons daar gemakkelijk. Na een paar dagen vervolgden we onze reis naar stop 2, n lange reisdag voor de boeg. Misschien had ik al een bepaald voorgevoel want echt zin in die rijdag had ik absoluut niet. Toen we in de buurt van onze lunchstop kwamen reden we door een moerasgebied, letterlijk. Door de hevige regenval waren de wegen overspoeld. Naïef misschien als wij waren reden we door, na een aantal minuten weer gewoon via het asfalt ipv het water.

Overspoeld

Met gevulde buikjes vervolgden we onze route, op naar ons 5-sterren resort in Cienfuegos! Echter raakten we weer in een overspoeld gebied. En nu reden we echt in diep water. Ik zat achter het stuur en was bang de grip op de weg kwijt te raken en te gaan drijven. We grapten nog, want er reed een politieauto voor ons. ‘Mocht er iets gebeuren zijn ze in ieder geval gelijk ter plaatsen’. Na ongeveer 10 min achter deze auto gereden te hebben stopten ze ons en vertelden dat we beter om konden draaien, aangezien er alleen nog maar hoger water zou komen en dat echt niet goed zou zijn voor de auto.

Omkeren

Dat betekende dat we ruim 2 uur om moesten rijden, maargoed.. dan waren we in ieder geval onderweg…. Nog geen 5 minuten nadat we waren omgekeerd begon de motor te piepen en stopte onze auto er mee. Gelukkig had ik iets vaart en kwam het zo uit dat de auto precies stopte op een droog stukje…. maar dan, held die ik ben heb ik gelukkig op reis nog nooit pech gehad en zo’n situatie meegemaakt. Mijn collegaatjes bleven rustig. ‘Laten we de reisagent bellen.’ Leuk, in the middle of nowhere zonder bereik… fijn. Sta je dan. In een moeras in Cuba, zonder water en bereik. Great…

Gelukkig kwam er al vrij snel een auto aan, moest ik mezelf even bij elkaar rapen en vond ik snel mijn kennis van de Spaans taal weer terug en vroeg of deze mensen konden helpen. Iets aan de auto kon de beste man niet doen, bellen ook niet want ook hij had geen bereik.. maar hij kom mij wel meenemen naar het eerstvolgende dorpje, ongeveer 13 minuten verderop. Snel heb ik de info van het contract van de verhuurmaatschappij en de info van onze reisagent meegenomen en ben ik ingestapt. In een auto vol. Zoals dat gewoon gaat in Cuba. 3 mensen + kind voorin en achterin 2 + baby. Wat een lieve familie. Ze stelden me weer gerust en brachten me in het dorp bij een man die bij n autoverhuurbedrijf had gewerkt.

Lasarito

Deze super lieve man luisterde naar mijn verhaal en bood aan de verhuurmaatschappij zelf even te bellen en wat met ze af te spreken. Inmiddels was het trouwens 15:30 dat ik aankwam bij Lasarito. Met zijn eigen gsm belde hij. Ik kon verstaan wat hij zei en merkte al dat er aan de andere kant van de lijn weinig snel werd opgepakt. Ze zouden een monteur en een sleepwagen regelen, als de monteur de auto dan niet kon fixen dan zouden ze de auto meenemen naar het dichtstbijzijnde verhuurstation en daar de auto dan omruilen…. nou goed, klonk als n aardig ok scenario. Het zou alleen nog 3 uur kunnen duren voordat die auto bij ons was.. euhhhh… en die meiden? Zonder water? Zonder schaduw in de zon? Die kan ik toch niet laten staan? Paniek kwam weer een beetje terug…

Ik regel het wel, zei Lasarito. Komt goed. Geen stress, neem n flesje water en ga in de schommelstoel zitten. Zijn vrouw was inmiddels ook aangeschoven en vond het maar wat leuk dat ik Spaans sprak en met haar kletste. Intussen bleef Lasarito maar mensen bellen om te regelen dat iemand met n truck zou komen om onze auto naar zijn huis te slepen, zodat ie daar veilig stond en wij dan iets konden gaan doen. Maar.. de persoon die hij probeerde te bereiken werkte in dat moeras zonder bereik.. Geen beginnen aan!

Orkaanseizoen

Ondertussen vertelde hij dat ze normaal in het orkaanseizoen soms maximaal 7 dagen regen achter elkaar hebben, maar dat dat dit jaar 18 dagen waren!! En dat het sinds 1940 niet zo slecht was geweest. Zijn ouders zaten bij hem in huis aangezien hun huis helemaal was ondergelopen. Wat is dat triest zeg. Die arme mensen.. Het zal nog een tijd duren voordat iedereen weer in zn eigen huis woont daar.

Beltegoed 

Beltegoed op, ja zo werkt dat nog in Cuba. Per minuut wordt betaalt. Opgewaardeerd, ik mocht hem geen geld geven.. Na 1,5 uur had hij n jongen geregeld die mij op kwam halen, en met mij de auto en die meiden ging halen. Wat een geluk! Eenmaal met die meiden herenigd en de auto op een veilig plek hebben we nog even contact gelegd met de agent, of zij niet konden regelen dat er gelijk een nieuwe auto zou komen zodat we gewoon door konden naar ons 5-sterrenhotel. Ja hoor, dat zouden ze doen. Maar ze konden niet beloven wanneer die auto er zou zijn…

Aangezien het inmiddels al tegen 18:00 was, was het überhaupt niet verstandig nog te gaan rijden aangezien we dan in het donker zouden rijden en je dat (zeker als 3 meiden & toeristen) niet moet willen. Lasarito had blijkbaar al geregeld dat we in de Casa Particular van vrienden konden slapen. Hij bracht ons er met de spullen naartoe, verzekerde ons van een lekker diner en zou ons bellen wanneer de verhuurmaatschappij er zou zijn.

Local Life

Redelijk bijgekomen van het hele avontuur schoven we bij, opnieuw mega lieve en gastvrije mensen, aan voor wat te eten. Aangezien de plaats waar we waren, Playa Giron, nogal afgelegen is van enige vorm van centrum, is het daar gebruikelijk dat gasten ook bij hen eten. Nadat wij ons maaltje op hadden schoof Adrian bij ons aan, met een aantal zelfgemaakte Mojitos en vertelde hij ons veel over het locale leven. Hoe moeilijk en gecontroleerd alles is door de overheid. En hoeveel ze moeten afdragen van wat ze verdienen, van waar ze zo hard voor gewerkt hebben… Het is te triest voor woorden. Maar ondanks dat blijft de locale bevolking zo behulpzaam en geïnteresseerd in wie je bent en waarom je in hun land bent.

Na 8 uur wachten

Na wat alcohol en toch wel een heftige dag vielen we alle 3 wel een beetje in slaap aan tafel rond n uur of tien. Maar we hadden nog steeds geen bericht ontvangen van de verhuurmaatschappij. Dus dan nog maar n mojito. Uiteindelijk kwamen ze om 23:30! (We hadden dus om 15:30 gebeld….) met een nieuwe auto. Nieuwe contracten getekend, oude auto opgetakeld en Lasarito bedankt voor alles wat hij voor ons had gedaan. We gaven hem wat geld, maar dat wilde hij niet aannemen, ‘mijn dochter gaat binnenkort naar Rusland en dan wil ik dat ze net zo wordt geholpen als ik nu beb gedaan, want dat doe je voor elkaar’ zei hij. We hebben hem toch zo ver gekregen het aan te pakken en zijn toen snel ons bedje ingedoken.

Weer op weg 

S morgens nog een ontbijtje gekregen bij Adrian waarna we door het hele gezin werden uitgezwaaid. Toen ik die middag daarvoor bij Lasarito zat baalde ik als een stekker dat we niet door konden naar het prachtige 5-sterrenhotel in Cienfuegos, maar achteraf gezien was deze gebeurtenis en de ontmoetingen met deze fantastische mensen zoveel meer waard. Deze ervaring heeft toch wel onze reis gemaakt. Het was speciaal de liefde en behulpzaamheid van deze mensen te ontvangen. Dit vergroot ook weer mijn vertrouwen in de mensheid. Ongetwijfeld blijft deze ervaring mij veel langer bij dan een overnachting in een hotel dat van alle gemakken is voorzien….

Lees hier meer tips voor een reis naar Cuba!

85 gedachten over “Autopech in the middle of nowhere in Cuba; wat doe je dan?”

  3. Diana zegt:

    Oooh nee echt en dan nog in Cuba ook. Ik had ooit een keer pech in de Wadi Rum woestijn. Echt pech niet maar we zaten vast en waren de weg kwijt. Naja de gids was de weg kwijt…oeps
    Uiteindelijk wel goed afgelopen!

    Beantwoorden
  4. Anoniem zegt:

    Wat een verhaal Liz. Het is idd zo dat als een reis helemaal verloopt volgens programma het lang zo leuk niet is om te vertellen. De tegenslagen blijven je altijd bij. Naarmate de tijd verloopt worden ze steeds mooier. groet Helen

    Beantwoorden
    1. Globalizious zegt:

      Jullie hebben daar vast wat meer ervaring mee. Het was voor mii de 2e keer dat zoiets onderweg voorkomt. Maar gelukkig was het een positieve ervaring. Dank voor de reactie.

      Beantwoorden
  9. Leslie zegt:

    Gelukkig kwamen jullie vriendelijke en gastvrije mensen tegen. Dat is wat ik belangrijk vind aan het reizen naar verschillende landen, op verschillende manieren contacten leggen met de locale bevolking. Je leert zoveel!

    Beantwoorden
  12. Linda | travellersoftheworld zegt:

    Wat een ontzettend lieve mensen hebben jou geholpen zeg. In China ontmoetten wij ook zo’n jongen die ons zo goed geholpen heeft en er niks voor terug wou. Hij zei: dit doe je gewoon als mens. Dat zie je helaas te weinig hier in Nederland. Wel echt balen van de pech, maar wat een avontuur is het uiteindelijk geworden. Pech verhalen zijn vaak uiteindelijk de leukste verhalen en nu heb je wel een hele lieve familie ontmoet en een kijkje kunnen nemen in het lokale leven!

    Beantwoorden
    1. Globalizious zegt:

      Eigenlijk hoort t idd zo, helaas zien wij dat idd lang niet genoeg in Nederland. Ik heb wel n soort van goede daad verricht laatst. Zat op station, zaten toeristen naast mij.. hadden vertraging van hun vlucht gehad, daardoor hun trein gemist naar Duitsland en konden niet meer inchecken in het hotel. Hun Canadese telefoon werkte niet, konden t hotel dus niet bereiken en ze waren in de stress dat t hotel hun reservering zou cancelen.. toen hebben ze met mijn telefoon gebeld. Zo’n kleine moeite maar die mensen waren zo ontzettend dankbaar…

      Beantwoorden
  13. Yvonne van der Laan zegt:

    Haha, op dat moment echt helemaal niet leuk, maar achteraf wel een mooi verhaal. Ik heb t in 1 keer uit gelezen. Wat een lieve mensen die jullie zo goed geholpen hebben. En weer wat geleerd: een auto kan niet door diep water rijden, haha

    Beantwoorden
  16. Laura zegt:

    WAUW! Wat een avontuur, amai! Ik weet niet of ik ’t ook zou gekunnen hebben eerlijk gezegd.. Maar aan de andere kant, je moet iets doen hé? Wel een leuk verhaal om achteraf met iedereen te delen!

    Beantwoorden
  18. Milene van Arendonk zegt:

    Tsjah dit zijn juist de gebeurtenissen die zorgen dat ik blijf reizen. En Cuba en auto’s daar kan ik nog hele verhalen over vertellen 😛 Zo hadden wij een taxi waar we onze voeten omhoog moesten houden anders viel de onderkant eraf 😛 Leuk avonturen 🙂 En de mensen waar je bij terecht komt maken de reis toch echt fantastisch niet? De wereld is zo slecht nog niet.

    Beantwoorden
  22. Aniek zegt:

    Wat een verhaal! Ik heb wel eens in de middle of nowhere (toen ik in Nevada een wedstrijd ging fietsen) in Amerika pech gehad met mijn fiets. Inderdaad geen telefoonbereik, niemand te zien. Wat was ik blij toen ik het uiteindelijk zelf weer gefixt kreeg!

    Beantwoorden
  25. Kelly zegt:

    Wat een pech, maar het levert wel vaak mooie verhalen op 😉 Wij hadden ooit autopech in Lesotho…2300 meter hoogte, om 4.00 in de ochtend en in de middle of nowhere. Ook niet de meest handige locatie 😉 maar het is wel goed afgelopen.

    Beantwoorden
  27. maaike gulden (@maaikegulden) zegt:

    Wat prachtig beschreven. Dit zijn inderdaad de pareltjes op reis. De dingen die mis gaan, dat zijn juist de mooiste herinneringen en verhalen die je nog later navertelt. En die Lasarito…wat een schat! Een lotje uit de loterij. De Cubanen zijn sowieso erg vriendelijk en behulpzaam (op een enkeling na die alleen op je geld uit is). Een aantal jaar geleden toen ik op Cuba was met mijn zoon gaven wij continu Cubanen een lift en we hebben toen ook zoveel prachtige mensen ontmoet.

    Beantwoorden
    1. Globalizious zegt:

      Dat moet bijzonder geweest zijn!! Het werd ons afgeraden (en eigenlijk hadden we ook geen plek in de auto), maar ik kan mij voorstellen dat het juist ook hele mooie momenten met zich meebrengt.

      Beantwoorden
  30. Jenny zegt:

    Wat een lieve mensen! Gelukkig kwam uiteindelijk alles toch nog goed. Gelukkig sprak je Spaans, dat maakt alles een stuk makkelijker.

    Wedden dat je niet meer zonder water de deur uit gaat?

    Beantwoorden
  32. Marcella zegt:

    Wat een verhaal! Wij reden in Cuba met een tank die bijna leeg was. Havana hebben we nét gehaald, maar wat heb ik de km’s afgeteld joh… Onze auto is trouwens ook een paar keer uitgevallen toen we door flinke kuilen in de weg reden.

    Beantwoorden
  33. Antonette Spaan zegt:

    Pech zorgt vaak voor de mooiste verhalen. Ooit een keer in de middle of nowhere (lees: grizzlies) gehad in canada en laatst in lapland. Op dat moment niet leuk, later een fantastisch verhaal 🙂

    Beantwoorden
  37. MirreOpReis zegt:

    Pff, typisch Cuba. Slecht bereik, enorme gaten in de weg, een overheid die het grootste deel van het geld inpikt waardoor de mensen niet eens fatsoenlijk voor zichzelf kunnen zorgen. Wel was ook ik verrast door hoe vriendelijk die mensen over het algemeen zijn. Wat een avonturen heb je hier beleefd zeg!

    Beantwoorden

  41. Pingback: Best of 2018! - Globalizious

  42. Mijnbrazilie.nl zegt:

    Gelukkig bestaan er nog lieve mensen. Ik kan me goed voorstellen dat een belevenis als deze je langer bij blijft dan een nachtje 5 sterren resort 😉

    Beantwoorden

Geef een reactie