Onder de grond in Bolivia. Betreed de mijnen in Potosí.

Tijdens een reis door Bolivia mag een stop in Potosi niet ontbreken. Op 4090 meter, is Potosi de hoogste stad ter wereld. Ooit was het een van de rijkste en grootste steden ter wereld. Het was het centrum van de zilverwinning. De berg Cerro Rico, waar vroeger tonnen zilver uit werd gehaald, is nu de meest bijzondere toeristische attractie van Bolivia. Ik vertel je graag hoe dubbel een bezoek aan deze stad was… 

Werelderfgoedlijst

Aangezien Potosi vroeger zo’n belangrijk stad was, zijn er door de jaren heen vele prachtige gebouwen gebouwd. In totaal zijn er ruim 2000. Potosi is door deze gebouwen toegevoegd aan de Werelderfgoedlijst van Unesco en is daarmee officieel verklaard als cultureel monument. Prachtige gebouwen zijn er dus te bewonderen in de stad. Bezoek de mooie kerk San Lorenzo de Carangas. Bezoek ook het Casa Real de la Moneda. Dit was vroeger het munthuis van de stad. Het gebouw is ook een gevangenis geweest, en later zelfs een fort. Tegenwoordig is het een museum waar je de collectie van zilveren munten en religieuze kunst kunt bewonderen. Dit museum staat bekend als 1 van de mooiste musea in Bolivia.

Cerro Rico

De hoofdreden voor een bezoek aan deze prachtige stad is vanwege de mijnen in Cerro Rico (rich mountain). Ondanks dat er tegenwoordig geen zilver en bijna geen tin meer is te vinden, wordt er nog wel dagelijks hard gewerkt door zo’n 15.000 mijnwerekers. De mijnwerkers werken er helaas onder erbarmelijke omstandigheden. Ze werken ver onder de grond, waar regelmatig helaas gevaarlijke situaties ontstaan. Je kunt een tour boeken en zelf afdalen en de primitieve omstandigheden in de mijn ervaren. 

De excursie begint op de locale markt, waar men inkopen doet. Cadeautjes worden door de mijnwerkers erg gewaardeerd en dus zul je eerste een stop maken en wat dingen kopen. Cocabladeren, alcohol, sigaretten en dynamiet wordt ingeslagen. Door op de cocabladeren te kauwen krijgen de mijnwerkers energie, en de dynamiet gebruiken ze om steen weg te blazen in de mijn. Eenmaal bij de mijn wordt je in een mijnwerkers outfit gehesen en ga je beschermt de mijn in. De cadeaus worden afgegeven bij de mijnwerkers en worden duidelijk gewaardeerd.  

El tio Potosi

El Tío

Aan het begin van je tocht door de mijn zul je El Tío (de oom) zien, hij staat bekend als de god van de onderwereld. Hij wordt gezien als de deuvel die volgens velen de eigenaar is van mineralen. Dagelijks worden er offers gebracht om El Tío te vriend te houden. Men bid voor een gezond en liefdevol leven. De mijnwerkers nemen een shotje van 96%!! alcohol voordat zij aan het werk gaan. De alcohol die je meeneemt voor de mijnwerkers is dus voor dit dagelijks terugkerend ritueel. Ook kun je er zelf aan het begin van de tour een shotje nemen (maar dat is wel een heftige).

In de mijn

Eenmaal voorbij El Tío begint de afdaling. Door claustrofobische gangen en via kleine krakkemikkige trapjes dalen we af. Zo’n 40 meter in totaal. Midden in de mijn. Veel mijnwerkers om ons heen zijn aan het werk. Het is bizar te zien hoe zij te werk moeten gaan. Met slechts een hoofdlamp zitten zij aan het eind van een verlaten gang, opzoek naar stukjes in het steengruis. Onderweg stoppen we bij een aantal die vertellen dat ze al ruim 25 jaar in de mijnen werken en eigenlijk al bijna met pensioen moeten aangezien hun lichaam het niet meer aan kan. De gemiddelde leeftijd waarop mijnwerkers overlijden is 40, vaak overlijden zij aan de gevolgen van een longziekte. Maandelijks overlijden er rond de 14 mensen terwijl zij aan het werk zijn in de mijn. Het wordt ook wel ’the mountain that eats men’ genoemd.

Halverwege de tour wordt het dynamiet gebruikt, om een nieuw stuk op te blazen. Er wordt gedemonstreerd hoe de mijnwerkers de dynamiet klaarmaken voor gebruikt. Wanneer alles op z’n plek zit zul je met de groep een stuk teruggaan in de mijn, op een veilige afstand, voordat het wordt opgeblazen. Een aardige knal zorgt voor nieuw werk voor de mijnwerkers

Wij beginnen aan onze weg terug. Eerlijk is eerlijk, eenmaal terug naar boven zal je bijna rennen om weer buiten te staan. Het is zo ontzettend heftig om dit meegemaakt te hebben. Op zo’n moment besef je maar weer hoe wij het getroffen hebben in het westen en onder fantastische voorwaarden werken. Wij klagen veel en beseffen ons te weinig hoe goed we het eigenlijk hebben. Als je niet claustrofobisch bent raad ik je aan deze tocht te maken. Steun de mensen in de mijnen, zie met je eigen ogen hoe het ook kan in deze wereld, en knijp maar goed in je handjes als je eenmaal weer buiten staat. En kijk maar weer uit naar je misschien wel saaie kantoorbaan, maar oh zo zekere werkplek. 

 

66 gedachten over “Onder de grond in Bolivia. Betreed de mijnen in Potosí.”

  1. ik ben erg claustrofobisch maar ik denk dat ik dat toch opzij zou willen zetten om aan den lijve te ervaren hoe mensen moeten leven

  2. Ik ben niet snel claustrofobisch, maar dit zijn wel hele kleine gangetjes zeg. Ik ben zelf weleens in een mijn geweest, maar dan zo’n grote mijn met karretjes. Super leuk 🙂 Leuk stukje trouwens, ik ben erg benieuwd naar het stadje en hoe die gebouwen eruit zien. Moet prachtig zijn.

  3. Wat een heftige en bijzondere ervaring! Het lijkt me heel bijzonder om dat met eigen ogen te kunnen zien. Wat hebben wij het dan goed in Nederland 😉

  4. Dit klinkt heel bizar, interessant en doodeng te gelijk. Ik vind het er op je foto’s eng uitzien, terwijl ik helemaal niet claustrofobisch ben. Toch denk ik niet dat het iets voor mij is, aangezien ik soms ineens wel in paniek kan raken om dingen en echt makkelijk kun je niet weg dan natuurlijk. Tijdens het snorkelen raakte ik ook in paniek bijvoorbeeld omdat ik steeds water in mijn mond had en niet kon ademen (ging later wel goed, maar toch). Wel mooi dat je hiermee de mensen steunt in de mijn, want het klinkt niet echt alsof ze fijne werkomstandigheden hebben

    1. Ik snap t helemaal. Dan zou dit idd wss iid niks voor jou zijn.. ik vond het ook wel spannend. Gelukkig ging t goed.. fijn dat jij uiteindelijk ook van t snorkelen hebt kunnen genieten (hoop ik dan..)

  5. Jeetje, dit lijkt mij inderdaad heel indrukwekkend. Ik heb een keer een reportage gezien over het werken in deze mijnen. Schijnt heel heftig te zijn. Ik ben helaas licht claustrofobisch dus zou dit niet snel doen.

  6. Een heftig verhaal. Ik heb het weleens op tv gezien en ben er zelf met de bus doorheen gereden. Had zowat tranen in mijn ogen toen ik die mensen daar zag. Vreselijk. Denk je dat het toerisme die mensen helpt om een beter bestaan op te bouwen?

Laat een reactie achter bij BoekloversReactie annuleren